"Πάντα Βρέχει" (ποδηλατική)

Το φαράγγι Πάντα Βρέχει είναι μία από τις πιο εντυπωσιακές περιοχές της Ευρυτανίας, που καταλήγει σε μία περιοχή όπου κυριολεκτικά Πάνταβρέχει. Η ονομασία του οφείλεται στο ότι σε μία περιοχή του φαραγγιού η οποία δεν ξεπερνά σε μήκος τα 80m παγωμένα νερά που έρχονται από το απόκρημνο βουνό της Καλιακούδας στην προσπάθεια τους να γίνουν ένα με τα νερά του Κρικελιώτη ποταμού βρίσκουν διέξοδο από πηγές στις κορυφές του φαραγγιού δημιουργώντας όμορφους καταρράκτες, λόγο του μεγάλου ύψους τους όμως η ροή τους δεν συνεχής και συμπαγής αλλά διασπάται σε μία μεγάλη ακτίνα σε μικρές και μεγάλες σταγόνες δημιουργώντας μία συνεχή τεχνητή βροχή μετατρέποντας το ήδη πανέμορφο τοπίο σε μαγευτικό.

Η εκδρομή στην περιοχή πραγματοποιήθηκε το 2003 και έχει χαρακτηριστεί ως η δυσκολότερη που έχουμε πραγματοποιήσει, κυρίως λόγω των πολλών υψομετρικών. Το πετάλι ξεκίνησε νωρίς το πρωί του Σαββάτου από το χωριό Ανιάδα (από τα 1200 μέτρα υψόμετρο) και ακολουθώντας ομαλή ανηφόρα σε φιδωτό δρόμο, ανεβήκαμε όλη την πλαγιά της Καλιακούδας μέχρι το διάσελο στα 1700 μέτρα. Εκεί μετά την απαραίτητη απόλαυση της θέας προς τα βόρεια, την απαραίτητη φωτογραφία, και την απόφαση λόγω χρόνου να μην πάμε κορυφή (σε ρυθμό go go go), ξεκίνησε απότομη κουραστική κατηφόρα σε κατεστραμμένο χωματόδρομο με κροκάλες, ο οποίος μας έφερε στα 600 μέτρα στις όχθες του φαραγγιού. Εκεί αφήσαμε τα ποδήλατα και περπατώντας προς τα δυτικά (κάποιοι ξυπόλητοι για να μην βρέξουμε τα παπούτσια!!!) άλλες φορές στις όχθες και άλλες φορές μέσα στο ποτάμι μετά από 45 λεπτά φτάσαμε στο προορισμό μας! Το τοπίο μαγευτικό. Το φαράγγι είχε στενέψει πολύ και από τους απότομους βράχους νερά έπεφταν από ψηλά και δημιουργούσαν πολλούς καταρράκτες.. Το νερό κρύο όμως το ντουζάκι επιβαλλόταν. Στην συνέχεια επιστρέψαμε στα ποδήλατα και ειπώθηκε η ιδέα για στάση για φαγητό. Είχα ενδοιασμούς αλλά η ομάδα πείναγε!! Που να ξέραμε όμως το μετά... Το μενού είχε απ’ όλα: σπιτικό (γεμιστά!), πρόχειρο (κονσέρβες), junk food (κρουασάν/τσιπς) και άλλα. Μετά ξεκίνησε ο πόνος. Από τα 600 μέτρα υψόμετρο, ανεβήκαμε στα 1100, μετά πέσαμε πάλι στα 800, ξανανεβήκαμε στα 1300 (περνώντας από τα χωριά Ροσκά, Καστανούλα, Άγιος Χαράλαμπος και Σκοπιά) και φτάσαμε τελικά στη Δομνίστα στα 1000 μέτρα. Στις τελευταίες ανηφόρες έκανα και ωτοστόπ στο τζιπ υποστήριξης (το σιδερένιο ποδήλατο δεν βοηθούσε με τίποτα)! Ακόμα και ο οργανωτή της διαδρομής μπήκε στο τζιπ! Τέλος πάντων, στη Δομνίστα φτάσαμε κατάκοποι και έγινε κανονική αποκατάσταση φαγητού. Στην συνέχεια θεωρούσαμε ότι θα ξεκουράσουμε τα κουρασμένα κορμιά μας σε κρεβατάκια, αλλά κανονίζαμε χωρίς τον οργανωτή… Πως χωράνε 9 άτομα σε δύο δίκλινα δωμάτια;;; Εγώ πάντως κοιμήθηκα με καριματ και sleeping bag στο μπαλκόνι.. Η διαδρομή της επόμενης μέρας ήταν από τη Δομνίστα στην Ανιάδα μέσω Κρίκελλου και ήταν χαλαρή, λόγω των μικρών υψομετρικών, των λίγων χιλιομέτρων (~25) και του ότι ένα μέρος ήταν σε άσφαλτο.

Οι αναμνήσεις από αυτή την εξόρμηση πολλές, δυνατές, και γεμάτες ανηφόρα (!) αλλά δυστυχώς υπάρχουν ελάχιστες φωτογραφίες από αυτή την εξόρμηση, οι οποίες φαίνονται παρακάτω.

Λίγο πιο κάτω από το διάσελο:

Περπατώντας κατά μήκος του φαραγγιού:

Το "Πάντα βρέχει":

Τέλος και τω Θεώ δόξα.