Η Ελλάδα στην οποία ζούμε, αλλά μόνο λίγα μέρη της γνωρίζουμε.
Εικόνες και σκέψεις από ταξίδια για να ταξιδεύει ο νους..

Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

Καρύταινα για rafting και rappel.

Μονοήμερη εξόρμηση στην περιοχή της Καρύταινας. Το πρόγραμμα περιλάμβανε rafting στον Λούσιο και στον Αλφειό (για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι), επίσκεψη στο καταρράκτη του Βρόντου και  rappel από τη νέα γέφυρα της Καρύταινας (γιατί η αίσθηση του κενού ακόμα και ασφαλισμένος, είχε ξεχαστεί…).

Η Καρύταινα (γράφεται και Καρίταινα) είναι ένα από τα πιο γραφικά χωριά της Γορτυνίας του νομού Αρκαδίας. Είναι γεμάτη πετρόχτιστα κεραμοσκεπή αρχοντικά, λιθόστρωτα καλντερίμια και βυζαντινές εκκλησίες, χτισμένη σε κορυφή λόφου γύρω από το μεσαιωνικό κάστρο του 13ου αιώνα.

Το πρωί όταν φτάσαμε στο χωριό, κατευθυνθήκαμε κατευθείαν στη βάση της εταιρείας που διοργάνωνε το rafting. Εκεί αφού ντυθήκαμε με τον απαραίτητο εξοπλισμό, με αυτοκίνητα της εταιρείας φτάσαμε στην γέφυρα του Ατσίχολου που ήταν η εκκίνηση του rafting. Το ποτάμι είχε αρκετό νερό και το rafting ήταν απολαυστικότατο στο καταπράσινο στενό φαράγγι για περίπου 3 ώρες. Πραγματοποιήθηκε και μία στάση πρώτα για βουτιά στα παγωμένα νερά του ποταμού από βράχο περίπου 4 μέτρων και στη συνέχεια για ζεστό τσάι (για αν έρθουμε στα ίσα μας..). Στον τερματισμό (κοντά στο γεφύρι του Κούκου) με λίγο περπάτημα φτάσαμε στον εντυπωσιακό καταρράκτη του Βρόντου των 17 μέτρων που το νερό του μας πάγωνε και μας μαστίγωνε..

Το παραδοσιακό γεφύρι της Καρύταινας είναι περίπου 50 μέτρων, στέκεται μισο-ερειπωμένο πάνω από τον Αλφειό, και στη δυτική πλευρά του υπάρχει βυζαντινή εκκλησία που εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου (Γενέσιο της Θεοτόκου). Το γεφύρι είχε το προνόμιο να απεικονίζεται στο πεντοχίλιαρο του 1984. Ακριβώς πάνω από το παραδοσιακό γεφύρι έχει χτιστεί η νέα ψηλή γέφυρα. Στην νέα γέφυρα των 40 μέτρων ύψους, πραγματοποιήθηκε το rappel.


Άφιξη στη βάση:








Η Καρύταινα:








Η γέφυρα του Ατσίχολου όπου ήταν η εκκίνηση του rafting:



 Η αρχή του rafting:


Στιγμιότυπο δράσης:






Στο τέλος του rafting υπήρχε ο καταρράκτης του Βρόντου:



Η παλαιά γέφυρα της Καρύταινας και από πάνω της η νέα γέφυρα:











Η εκκλησία:


και το εσωτερικό της:


 Στιγμιότυπα από το rappel στη γέφυρα:


 

 

Στα γύρω χωράφια της Καρύταινας υπήρχαν πρόβατα, ελάφια και στρουθοκάμηλος:




Τέλος και τω Θεώ δόξα.

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

Μαίναλο (ποδηλατική / ορειβατική)

Μονοήμερη, μοναχική και ολιγόωρη εξόρμηση στο Μαίναλο. Ο σχεδιασμός περιελάμβανε 43 κυκλικά ποδηλατικά χιλιόμετρα σε άσφαλτο και χωματόδρομους, καθώς και ανάβαση στην κορυφή του Μαινάλου ξεκινώντας από το καταφύγιο. Ο σχεδιασμός μπορεί να ήταν καλός, όμως δεν ταίριαζε με την εποχή.. Το χιόνι πάνω από τα 1600 μέτρα ήταν πολύ και δεν επέτρεψε την ολοκλήρωσή του. Πάντως το τοπίο ήταν μαγευτικό με το χιόνι και τα σύννεφα, που κινούνταν πολύ γρήγορα, να αλλάζουν το σκηνικό. Την μια στιγμή πυκνή ομίχλη να σκεπάζει τα πάντα και σε λίγα λεπτά να ανοίγει ο καιρός και ο ήλιος να φωτίζει και να ζεσταίνει τα πάντα.
Παρακάτω το φωτογραφικό υλικό.

Από εκεί κάτω έγινε η εκκίνηση σε ξερό/ζεστό τοπίο κοντά στο χωριό Καρδαράς:


Η αρχή της διαδρομής. Συνολικά τα πρώτα 8 χιλιόμετρα ήταν συνεχόμενης ανηφόρας με κλίση 8% έως 10%


Ενημερωτική ταμπέλα για ορειβατικό και ποδηλατικό μονοπάτι:


Η ανάβαση συνεχίζεται:


Τα πρώτα χιόνια κάνουν την εμφάνισή τους:




Μετά από αρκετό καιρό, το ποδήλατο φορτώθηκε (με ορειβατικό και λοιπό εξοπλισμό) και μετατράπηκε σε πιο touring μορφή μιας και η διαδρομή ήταν μεικτή (ορειβατική και ποδηλατική). Μπήκε πίσω σκάρα, έφυγε το τσαντάκι εργαλείων κάτω από τη σέλα και μπήκε άλλο μπροστά, φορτώθηκαν ορειβατικά παπούτσια, μπατόν, γκέτες, κλειδαριές, αδιάβροχο/μπουφάν:


Καταφύγιο Πάρνωνα: αλλαγή εξοπλισμού, παρκάρισμα ποδηλάτου και έναρξη πεζοπορικής ανάβασης:



Η κορυφή κρυμμένη καλά στα σύννεφα:



Το καταφύγιο:


Το χιονοδρομικό απέναντι από το καταφύγιο:



Ανεβαίνοντας:




Τελικά λόγω του πολύ και μαλακού χιονιού η ανάβαση δεν έγινε όπως αναμενόταν. Τα πατήματα ήταν βαθειά (όλη η γκέτα!!!) και αργά,…, και έτσι ο προγραμματισμός βγήκε εκτός χρόνου. Ο χρόνος που χρειάστηκε μόνο για το ένα τέταρτο της διαδρομής ήταν 45 λεπτά, ενώ ο σχεδιασμός συνολικά (ανάβασης και της κατάβασης) ήταν τρεις ώρες! Επίσης η κορυφή εκείνη την στιγμή ήταν μέσα στο σύννεφο, άρα δεν θα υπήρχε και η ανταμοιβή της θέας..




Επιστροφή στο καταφύγιο, γρήγορη αλλαγή και πάλι πετάλι:



Το χιονοδρομικό σχεδόν άδειο (3-4 μόνο σκιερ φαινόντουσαν):


Στο οροπέδιο το παιχνίδι που έπαιζαν τα σύννεφα σε συνάρτηση με το τοπίο, ήταν χάρμα οφθαλμών:








Το σύννεφο φαινόταν σαν χιονοστιβάδα πάνω στην κορυφή:



Στο οροπέδιο, με φόντο την κορυφή που είχε «καθαρίσει»:




Μετά το χιονοδρομικό, το τοπίο άλλαξε. Το χιόνι παντού, οι πλαϊνοί χωματόδρομοι καλυμμένοι τελείως με χιόνι (δύσκολα φαινόντουσαν), και λίγο αργότερα ακόμα και ο «κεντρικός» δρόμος προς Βυτίνα από το χιόνι και τον πάγο έγινε δύσβατος (απαγορευτικός για μοναχικό ποδηλάτη):







Επιστροφή από τα ίδια με κατηφόρα μέχρι τον Καρδαρά:


Τέλος και τω Θεώ δόξα.