Πρόσφατη ποδηλατική εξόρμηση στην κεντρική Εύβοια πραγματοποιώντας κυκλική διαδρομή στα δυτικά του όρους Πυξαριά, προσεγγίζοντας τον μέχρι το λόφο με την εκκλησία της Παναγίας.
Πριν περίπου από ενάμιση μήνα, είχε γίνει επίσκεψη στην περιοχή για να πραγματοποιηθεί η διαδρομή, όμως ένα τεχνικό πρόβλημα που προέκυψε (σπάσιμο ακτίνας), δεν επέτρεψε την ολοκλήρωσή της. Έτσι, ήταν επιβεβλημένο να ξαναγίνει επίσκεψη για την ολοκλήρωσή της και για να μην μείνει καμία εκκρεμότητα..
Παρότι το διάστημα δεν είναι μεγάλο ανάμεσα στις δύο επισκέψεις, όμως οι διαφορές στη φύση ήταν αξιοσημείωτα εμφανείς, όπως θα φανούν και στις φωτογραφίες. Στην πρώτη επίσκεψη, το τοπίο ήταν περισσότερο χειμερινό, ο ουρανός βαρύς, το έδαφος υγρό, και ο δρόμος με περισσότερες νερο-λακούβες. Τώρα, το τοπίο ήταν καθαρά ανοιξιάτικο, με ανθισμένες πασχαλιές, τα πλατάνια με φύλλα, τα έλατα δίχρωμα (σκούρο πράσινο και οι νέες τους άκρες ανοικτό πράσινο), καταπράσινα «χαλιά» από φτέρες, συνεχή κελαϊδίσματα πουλιών, ανεβασμένη θερμοκρασία και καταγάλανος ουρανός.
Όσον αφορά την διαδρομή, το πετάλι ξεκίνησε ανάμεσα στα δύο χωριά: Νέος Παγώντας και Παγώντας σε ειδυλλιακό σημείο με ρυάκι μέσα στα πλατάνια και μια μικρή γέφυρα. Τα πρώτα περίπου δύο χιλιόμετρα μέχρι το χωριό Παγώντας ήταν ανηφορική άσφαλτος. Εκεί υπήρχαν δύο επιλογές: να ακολουθηθεί ο δρόμος μέσα από το χωριό (πρώτη επίσκεψη) ή να ακολουθηθεί πιο βόρειος χωματόδρομος (δεύτερη επίσκεψη). Λίγο μετά το χωριό οι δύο συναντήθηκαν, η διαδρομή μέχρι το τέλος έγινε χωμάτινη (δεν ξαναπατήθηκε άσφαλτος) και η ανάβαση έγινε πιο έντονη. Στο 12ο χιλιόμετρο έγινε μια παράκαμψη προς τα βόρεια-ανατολικά, για να γίνει επίσκεψη στην εκκλησία της Παναγίας και για να προσεγγιστεί ο Πυξαριάς. Άλλα δύο χιλιόμετρα ανηφόρας μεγαλύτερης κλίσης και η άφιξη στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής είχε επιτευχθεί. Η εκκλησία της Παναγίας νεόκτιστη, σταυροειδής με τρούλο και ψηλό καμπαναριό, δέσποζε από μακριά. Η θέα ήταν απίστευτη, προς τα δυτικά ο επιβλητικός Πυξαριάς, προς τα βορειο-δυτικά ένα πέπλο σκέπαζε το Αιγαίο, προς τα δυτικά ο Παρνασσός, και τα νότιο-δυτικά τα μεταλλεία της Λάρκο.
Από την εκεί παρατήρηση, φαίνεται να υπάρχει ένας χωματόδρομος που ανεβαίνει λίγο ακόμα προς τον Πυξαριά (καμιά εκατοστή μέτρα υψομετρική), αλλά μετά μόνο με περπάτημα προσεγγίζεται η κορυφή, που θέλει ακόμα περίπου 350 μέτρα υψομετρικής, άρα ο συνδυασμός και της ανάβασης στην κορυφή κρίνεται απαιτητικός και από πλευράς χρόνου και από πλευράς δυνάμεων..
Μετά από αυτή τη στάση, ξεκίνησε η κατηφόρα κάνοντας τα δύο χιλιόμετρα για την επιστροφή από την παράκαμψη. Τα επόμενα δυόμιση χιλιόμετρα σε βόρεια κατεύθυνση και μέχρι την διασταύρωση με άλλο χωματόδρομο όπου ακολουθήθηκε δυτική πορεία, ο δρόμος ήταν εγκαταλελειμμένος, «κομμένος» από κατολισθήσεις σε τρία μέρη, σε αρκετά σημεία καλυμμένος από χόρτα και σε μερικά σημεία ένοιωθες την εγκατάλειψη όταν «έκοβες» ιστούς αράχνης που δεν φαινόντουσαν.. Στην αρχή της δυτικής πορείας, οι φτέρες έκαναν έντονη την παρουσία τους, φτιάχνοντας πράσινο χαλί (ανοιχτόχρωμο) και σε συνδυασμό με το σκούρο πράσινο των ελάτων και το γαλάζιο του ουρανού, ήταν απλά πανέμορφα. Στη συνέχεια της δυτικής πορείας (και μέχρι το τέλος της διαδρομής), το κύριο χαρακτηριστικό της διαδρομής ήταν τα ρυάκια και τα ποταμάκια που τα συναντούσε και τα έκοβε ή πήγαινε παράλληλα με αυτά. Οι φωτογραφίες είναι πολύ λίγες για να αποτυπώσουν την ομορφιά του τοπίου. Τέλος, κατά την νότια πορεία υπήρχε μια σύντομη ανηφόρα για να υπενθυμίσει ότι ακόμα δεν είχε τελειώσει αυτή η υπέροχη διαδρομή.
Αρχείο διαδρομής
Το χωριό Παγώντας:
Αγία Παρασκευή στον Παγώντα:
Το χωριό Παγώντας από ψηλά:
Από τη πρώτη επίσκεψη:
Από τη δεύτερη επίσκεψη στο ίδιο σημείο:
Από τη δεύτερη επίσκεψη:
Από τη δεύτερη επίσκεψη:
Από την πρώτη επίσκεψη:
Θέα προς τα βόρειο και το Αιγαίο:
συνεχίζεται..
Πριν περίπου από ενάμιση μήνα, είχε γίνει επίσκεψη στην περιοχή για να πραγματοποιηθεί η διαδρομή, όμως ένα τεχνικό πρόβλημα που προέκυψε (σπάσιμο ακτίνας), δεν επέτρεψε την ολοκλήρωσή της. Έτσι, ήταν επιβεβλημένο να ξαναγίνει επίσκεψη για την ολοκλήρωσή της και για να μην μείνει καμία εκκρεμότητα..
Παρότι το διάστημα δεν είναι μεγάλο ανάμεσα στις δύο επισκέψεις, όμως οι διαφορές στη φύση ήταν αξιοσημείωτα εμφανείς, όπως θα φανούν και στις φωτογραφίες. Στην πρώτη επίσκεψη, το τοπίο ήταν περισσότερο χειμερινό, ο ουρανός βαρύς, το έδαφος υγρό, και ο δρόμος με περισσότερες νερο-λακούβες. Τώρα, το τοπίο ήταν καθαρά ανοιξιάτικο, με ανθισμένες πασχαλιές, τα πλατάνια με φύλλα, τα έλατα δίχρωμα (σκούρο πράσινο και οι νέες τους άκρες ανοικτό πράσινο), καταπράσινα «χαλιά» από φτέρες, συνεχή κελαϊδίσματα πουλιών, ανεβασμένη θερμοκρασία και καταγάλανος ουρανός.
Όσον αφορά την διαδρομή, το πετάλι ξεκίνησε ανάμεσα στα δύο χωριά: Νέος Παγώντας και Παγώντας σε ειδυλλιακό σημείο με ρυάκι μέσα στα πλατάνια και μια μικρή γέφυρα. Τα πρώτα περίπου δύο χιλιόμετρα μέχρι το χωριό Παγώντας ήταν ανηφορική άσφαλτος. Εκεί υπήρχαν δύο επιλογές: να ακολουθηθεί ο δρόμος μέσα από το χωριό (πρώτη επίσκεψη) ή να ακολουθηθεί πιο βόρειος χωματόδρομος (δεύτερη επίσκεψη). Λίγο μετά το χωριό οι δύο συναντήθηκαν, η διαδρομή μέχρι το τέλος έγινε χωμάτινη (δεν ξαναπατήθηκε άσφαλτος) και η ανάβαση έγινε πιο έντονη. Στο 12ο χιλιόμετρο έγινε μια παράκαμψη προς τα βόρεια-ανατολικά, για να γίνει επίσκεψη στην εκκλησία της Παναγίας και για να προσεγγιστεί ο Πυξαριάς. Άλλα δύο χιλιόμετρα ανηφόρας μεγαλύτερης κλίσης και η άφιξη στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής είχε επιτευχθεί. Η εκκλησία της Παναγίας νεόκτιστη, σταυροειδής με τρούλο και ψηλό καμπαναριό, δέσποζε από μακριά. Η θέα ήταν απίστευτη, προς τα δυτικά ο επιβλητικός Πυξαριάς, προς τα βορειο-δυτικά ένα πέπλο σκέπαζε το Αιγαίο, προς τα δυτικά ο Παρνασσός, και τα νότιο-δυτικά τα μεταλλεία της Λάρκο.
Από την εκεί παρατήρηση, φαίνεται να υπάρχει ένας χωματόδρομος που ανεβαίνει λίγο ακόμα προς τον Πυξαριά (καμιά εκατοστή μέτρα υψομετρική), αλλά μετά μόνο με περπάτημα προσεγγίζεται η κορυφή, που θέλει ακόμα περίπου 350 μέτρα υψομετρικής, άρα ο συνδυασμός και της ανάβασης στην κορυφή κρίνεται απαιτητικός και από πλευράς χρόνου και από πλευράς δυνάμεων..
Μετά από αυτή τη στάση, ξεκίνησε η κατηφόρα κάνοντας τα δύο χιλιόμετρα για την επιστροφή από την παράκαμψη. Τα επόμενα δυόμιση χιλιόμετρα σε βόρεια κατεύθυνση και μέχρι την διασταύρωση με άλλο χωματόδρομο όπου ακολουθήθηκε δυτική πορεία, ο δρόμος ήταν εγκαταλελειμμένος, «κομμένος» από κατολισθήσεις σε τρία μέρη, σε αρκετά σημεία καλυμμένος από χόρτα και σε μερικά σημεία ένοιωθες την εγκατάλειψη όταν «έκοβες» ιστούς αράχνης που δεν φαινόντουσαν.. Στην αρχή της δυτικής πορείας, οι φτέρες έκαναν έντονη την παρουσία τους, φτιάχνοντας πράσινο χαλί (ανοιχτόχρωμο) και σε συνδυασμό με το σκούρο πράσινο των ελάτων και το γαλάζιο του ουρανού, ήταν απλά πανέμορφα. Στη συνέχεια της δυτικής πορείας (και μέχρι το τέλος της διαδρομής), το κύριο χαρακτηριστικό της διαδρομής ήταν τα ρυάκια και τα ποταμάκια που τα συναντούσε και τα έκοβε ή πήγαινε παράλληλα με αυτά. Οι φωτογραφίες είναι πολύ λίγες για να αποτυπώσουν την ομορφιά του τοπίου. Τέλος, κατά την νότια πορεία υπήρχε μια σύντομη ανηφόρα για να υπενθυμίσει ότι ακόμα δεν είχε τελειώσει αυτή η υπέροχη διαδρομή.
Αρχείο διαδρομής
Το χωριό Παγώντας:
Αγία Παρασκευή στον Παγώντα:
Το χωριό Παγώντας από ψηλά:
Από τη πρώτη επίσκεψη:
Από τη δεύτερη επίσκεψη στο ίδιο σημείο:
Από τη δεύτερη επίσκεψη:
Από τη δεύτερη επίσκεψη:
Από την πρώτη επίσκεψη:
Θέα προς τα βόρειο και το Αιγαίο:
συνεχίζεται..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου